پشته های میان اقیانوسی

پشته های میان اقیانوسی(Mid Oceanic Ridge) رشته کوهی زیر آبی در واقع یک دره ریفتی است که در طول محورش حرکت می کند. این پشته های تکتونیکی در حقیقت یک مرز گسترش اقیانوسی هستند. جریان های همرفتی که در گوشته بالا می آید، باعث بالا آمدن بستر دریا می شوند. ماگما از طریق خطوط ضعیف پوسته اقیانوسی به صورت گدازه بالا می آیند و به محض سرد شدن پوسته جدید را می سازد ؛ بنا بر این پشته میان اقیانوسی مرز میان 2 صفحه تکتونیکی واگراست.

پشته های میان اقیانوسی دنیا یک سیستم جهانی را شکل می دهند که بخشی از هر اقیانوس هستند و طولانی ترین رشته کوه های جهان هستند.

تشریح فرایند و تاریخچه پشته های میان اقیانوسی و همچنین پشته میان اقیانسی اطلس و جزایر روی آن را در ادامه مطلب دنبال کنید.....

دراز گودال های اقیانوسی با مقیاس وسیع همراه با فرورانش و توپوگرافی باریک در بستر دریا امتداد دارند و ژرف ترین بخش های بستر اقیانوس را تشکیل می دهند. درازگودال های یکی از مهمترین مرزهای طبیعی روی سطح زمین هستند که میان 2 صفحه لیتوسفری قرار دارند ویک مورفولوژی تماشایی و مشخص در مرز صفحه ها هستند. صفحات در طول مرز های همگرا با نرخ همگرایی متفاوت از چند میلی متر تا بیش از 10 سانتی متر در سال به سمت هم حرکت می کنند؛ بنا براین لیتوسفر اقیانوسی در دراز گودال ها ناپدید می شوند

داز گودال از مرحله خمش ( قطعه فرورونده ) آغاز می شود و تا زیر لیتوسفر دیگر ادامه می یابد. درازگودال ها معمولا با جزایر کمانی آتشفشانی موازی هستند و حدود 200 کیلومتر با آنها فاصله دارند.دراز گودال های اقیانوسی تقریبا 3 تا 4 کیلومتر به زیر سطح بستر اقیانوس ادامه می یابند و بیشترین ژرفای اقیانوس را ایجاد می کنند.....

آرکئوپتریکس بیشتر از آنکه پرنده باشد یک دایناسور است

دیرینه شناسان آمریکایی با بررسی سلولها و رگهای خونی حاضر در استخوانهای یک پرنده ماقبل تاریخ به نام "آرکئوپتریکس" دریافتند که این جانور بیشتر از آنکه یک پرنده باشد یک دایناسور است.تاکنون تصور عموم این بود که "آرکئوپتریکس" حلقه میان دایناسورها و پرنده های مدرن است اما اکنون دیرینه شناسان دانشگاه ایالت فلوریدا در تحقیقات خود نشان دادند که خصوصیات فیزیولوژیکی این جانور بیشتر شبیه به یک دایناسور بوده است. این دانشمندان تصاویری میکروسکوپی را از سلولهای قدیمی و رگهای خونی حاضر در استخوان این حیوان تهیه کردند و نشان دادند که رشد و بلوغ این حیوان بسیار آهسته بوده است. این خصوصیت بیشتر شبیه به خزندگان بزرگ است درحالی که پرندگان کنونی جاندارانی هستند که به سرعت رشد می کنند و در مدت تنها چند هفته به بلوغ می رسند. نتایج این بررسیها فرضیه هایی را مطرح می کند که این رشد استخوانی سریع برای پرواز این دایناسورهای پرنده ضرورتی نداشته است. این دیرینه شناسان در این خصوص اظهار داشتند: "در کل ما هیچ چیز درباره بیولوژی آرکئوپتریکس نمی دانیم. برخی از دانشمندان فرض کرده بودند که فیزیولوژی این جانور با فیزیولوژی پرندگان کنونی متفاوت است اما تاکنون فسیلهای این جاندار ماقبل تاریخ برای تائید این فرضیه ها تجزیه نشده بودند."براساس گزارش لس آنجلس تایمز، بقایای فسیلی آرکئوپتریکس در سال 1860 در آلمان و یک سال بعد از انتشار مقاله "اصل انواع" توسط چارلز داروین پیدا شد. از آن زمان فرض شد که برخی از خصوصیات دایناسورها و پرندگان با هم مشترک است. این محققان در ادامه افزودند: "در این تحقیق ما بقایای فسیلی این جاندار را برای مقایسه سرعت رشد استخوانهای آرکئوپتریکس با سرعت رشد پرندگان کنونی و سرعت رشد سایر دایناسورها بررسی کردیم و دریافتیم که خصوصیات فیزیولوژیکی این جانور به دایناسورها شباهت بیشتری دارد." مهر